کد مطلب:48703 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » قرآن

گاهي اوقات هنگام خواندن قرآن كريم، به آياتي برخورد ميكنيم كه سبب ترس ما ميشود و همين امر باعث ميشود كه كمتر به سراغ قرآن برويم; چه كنيم تا از اين ترس رهايي يابيم؟

پيش از هر چيز بايد گفت ترس شما به نوعي حكايت از ايمان شما ميكند; البته بايد آن را در مسير و جايگاه مناسبي قرار دهيد تا سبب تكميل ايمان شما شود كه شرح آن به اين قرار است: يكي از اصولي كه براي تربيت انسان لازم است، به كارگيري دو عامل ترس و ترغيب ميباشد كه از آن دو به بيم و اميد، وعده و وعيد، انذار و تبشير و... تعبير ميشود. در قوانين دنيا، براي كنترل جوامع بشري نيز همواره از اين دو اصل استفاده شده است، يعني بخشي از قوانين با زبان تهديد، نقش بازدارندگي از جرم را بر عهده دارند و بخش ديگر نقش ايجاد صلاح را با زبان وعده و بشارت به عهده ميگيرند. اين اصل از طرف خداوند متعال براي تربيت بشر، بسيار هم با اهميّت در نظر گرفته شده، چنان كه ميفرمايد: وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلآمُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ... ;(انعام،48) ما پيامبران را، جز ]به عنوان[ بشارت دهنده، و بيم دهنده نميفرستيم. به جهت همين اصل است كه كتابهاي آسماني نيز ـ كه پيام الهي به وسيلة پيامبران است ـ بر همين اساس استوار شده است: فَإِنَّمَا يَسَّرْنَـَهُ بِلِسَانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَ تُنذِرَ بِهِي قَوْمًا لُّدًّا ;(مريم،97) و ما تنها آن ]=قرآن[ را بر زبان تو آسان ساختيم تا پرهيزگاران را به وسيلة آن، بشارت دهي، و دشمنان سرسخت را با آن انذار كني.

آيات قرآن بر دو دستهاند: يك دسته آياتي كه به مؤمنان و صالحان، بشارت بهشت و پاداشهاي الهي را ميدهند كه بسيار اميدبخش ونشاط آور هستند و دستهاي از آيات نيز به توصيف جهنم و وعدة آن به گناهكاران اختصاص دارد كه سبب وحشت انسان ميشوند. با توجه به واقعيتي كه گفته شد، ما همواره به هر دو عامل بشارت و انذار نيازمنديم و نبايد توقع داشته باشيم كه تنها با آيات نويدبخش روبهرو باشيم; به همين جهت به شما سفارش ميشود كه در كنار آيات عذاب و وعيدهاي الهي، آيات پاداش ووعدههاي الهي را نيز بخوانيد تا حالتي مطلوب و متعادل در شما به وجود آيد; البته از طرف امامان معصوم: دربارة برخورد با آيات رحمت و آيات عذاب و نقمت سفارش هايي شده است; به همين جهت، فقهاي گرانقدر، فرمودهاند: مستحب است انسان هنگام قرائت آيات رحمت ـ در نماز يا غير نماز ـ از خداوند متعال طلب رحمت نمايد; براي مثال، وقتي آية وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَآءٌ وَ رَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ... ;(اسرأ،82) و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است براي مؤمنان نازل ميكنيم. را تلاوت ميكند، پس از عبارت و رحمة للمؤمنين بگويد: اللهم ارحمني واجعلني من المؤمنين، يعني خدايا! به من رحم نما و مرا از مؤمنان قرار ده.(جواهر الكلام، شيخ محمد حسن نجفي، ج 9، ص 419، نشر وفأ، بيروت / كشف الغطأ، سيدجعفر كاشف الغطأ، ج 3، ص 462، دفتر تبليغات اسلامي.)

و هم چنين مستحب است كه انسان، هنگام قرائت آيات عذاب ـ آياتي كه بيان كنندة عذاب الهي هستند ـ خواه در نماز يا غير نماز، به خداوند متعال پناه ببرد و از مبتلا شدن به آنها، از خداوند متعال، عافيت طلب كند; براي نمونه، وقتي آية وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَآءٌ وَ رَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَ لاَيَزِيدُ الظَّـَـلِمِينَ إِلآخَسَارًا (اسرأ،82) را تلاوت كرد، پس از كلمة إلاّ خساراً بگويد: اللهم لاتجعلني من الظالمين ولامن الخاسرين; يعني خدايا! مرا از ظالمان و خاسران قرار مده.(همان.)